دری یا فارسی دری، نامی است که در ابتداییترین برهههای تاریخی به زبان ادبی فارسی نو داده میشده و کاربرد آن از سدۀ دهم میلادی به بعد بطور گسترده در نوشتههای عربی (همچون استخری، ص. ۳۱۴؛ مقدسی، ص. ۳۳۵؛ ابن حوقل، ص. ۴۹۰) و متون فارسی تصدیق شدهاست.
گویش فارسی درباری یا دری همانطور که از نامش بر می آید بیشتر در دربار پادشاهان ساسانی بکار می رفت. مطابق با گفته ابن مقفع در اواخر عصر ساسانی دو شاخه از زبان فارسی در میان مردم کاربرد داشت که به آنها به اختصار پارسی (پهلوی) و دری (پارسی درباری) می گفتند. پارسی یا همان زبان پهلوی (پارسی میانه) بیشتر در میان موبدان، دانشمندان و مردم استان فارس کاربرد داشت و دری را مردم شهرهای مداین و در دربار پادشاهان ساسانی بکار می بردند. با اینحال تردیدی نیست که کماکان زبان رسمی و اجرایی ساسانیان، پارسی میانه یا همان پهلوی بود.
زبان فارسی دری علاوه بر دربار پادشاهان ساسانی در بخشهای شرقی امپراطوری ایران (خراسان) هم رواج داشت. پس از اسلام در اثر نفوذ خاندانهای ایرانی در بخشهای شرقی ایران و تشکیل دولتهای محلی، فارسی دری در دیگر بخشهای ایران هم نفوذ کرد و کاربرد وسیع تری یافت. در زبان فارسی از هر دو عنوان فارسی و دری و گاه فارسی دری برای زبان فارسی امروزی استفاده می کنند.در ادبیات فارسی هم لغت فارسی و دری را به یک معنا بکار می برند. برای نمونه بیت معروف از ناصر خسرو قبادیانی که مداحی شعرا و اشعار عنصری در وصف سلطان محمود غزنوی را نکوهش می کند.
من آنم که در پای خوکان نریزم//مر این قیمتی دُر لفظ دری را
در افغانستان
در نگارشهای رسمی دولتی افغانستان از زبان فارسی با نام زبان دری یاد میشود، ولی مردم افغانستان در زبان گفتاری، زبان خود را با نام فارسی میشناسند. فارسی دری و پشتو در افغانستان دو زبان رسمی در کل کشور هستند.